In een eerder blog kwam de tussenuitspraak van de Raad aan bod. Dit naar aanleiding van de intrekking van de financiele tegemoetkoming voor het gebruik van eigen auto. Volgens de Raad kwam dat besluit – gelet op de gebrekkige motivering daarvan – niet door de examentoets.
Slotoverweging tussenuitspraak
Ik vond slotoverweging van de Raad interessant. Die luidde als volgt: “Daarbij dient het college in aanmerking te nemen dat de Raad collectief vervoer voor de korte afstand voor appellante niet adequaat acht. Ten overvloede merkt de Raad op dat in het geval uit het nog te verrichten onderzoek blijkt dat het college aan appellante een vervoersvoorziening voor de korte afstand in natura moet toekennen, appellante in plaats daarvan moet kunnen kiezen voor een persoonsgebonden budget (pgb). Dat pgb kan zij dan aanwenden ten behoeve van de (vervoers)kosten van haar eigen auto.In die uitspraak kreeg het college opdracht om de gebrekkige motivering te herstellen.”
Je zou kunnen denken dat het college een wijze les trekt uit de tussenuitspraak. Dat gebeurd niet. De zaak verschijnt wederom op zitting (CRVB:2015:4375).
De einduitspraak
De Raad verwijst naar zijn tussenuitspraak voor een uiteenzetting van de feiten en omstandigheden en voegt hieraan het volgende toe.
Advies
In de brief van 27 juni 2014 verwijst het college naar een nader onderzoek, ingesteld door de MO-zaak. Dat advies houdt in dat belanghebbende niet in staat is om te fietsen of meer dan 100 tot 200 meter aan een stuk te lopen. Daardoor kan zij het openbaar vervoer niet bereiken. Zij gebruikt haar auto voor lokale bestemmingen als winkels, de huisarts en de tandarts, fysiotherapie en bezoeken aan haar kinderen en kleinkinderen in Leeuwarden. Met haar auto kan zij zich vervoeren naar bestemmingen tot op een afstand van 10 tot 15 kilometer. Op basis van haar vervoersbeperkingen is zij aangewezen op een vervoersvoorziening voor de korte, de middellange en de lange afstand. Voor deelname aan het collectief vervoer bestaan geen contra-indicaties. Wel moet de reisduur beperkt zijn en is het gebruik van een taxibus gezien haar beperkingen in zitduur geen adequate oplossing.
Conclusie advies
Het college verbindt aan dit rapport de conclusie dat belanghebbende zich voor verplaatsingen tot maximaal 10 tot 15 kilometer zelf met de auto kan verplaatsen. Voor verplaatsingen over langere afstanden doet zij in de praktijk een beroep op derden, aan wie zij daarvoor een kleine vergoeding betaalt. Nu zij zelf haar vervoer blijkt te kunnen organiseren, is er geen vervoersbeperking die het college zou moeten compenseren. Nu Belanghebbende een beperkte vervoersbehoefte heeft, zullen haar kosten van vervoer beperkt zijn en niet afwijken van de kosten die anderen voor hun vervoer moeten maken.
Standpunt belanghebbende
Zij voert aan dat familie en vrienden hebben aangegeven dat zij haar niet meer met het vervoer kunnen helpen. Collectief vervoer is voor haar niet geschikt omdat dit veelal omrijdt waardoor de ritten te lang gaan duren. De kosten van haar vervoer zijn aanmerkelijk omdat zij een totale vervoersbehoefte heeft van in ieder geval 1664 kilometer per jaar.
Standpunt college
Het college deelt in zijn brief van 15 augustus 2014 mee dat belanghebbende voor afstanden boven 12 tot 15 kilometer gebruik kan maken van het collectief vervoer met de aantekening dat dit een gewone taxi moet zijn en de aanvulling dat de reisduur zo beperkt mogelijk moet zijn vanwege haar beperkingen in zitduur. Wat de kosten van het vervoer betreft, stelt het college zich op het standpunt dat gemeenten op grond van de Wmo niet gehouden zijn om meerkosten te vergoeden die een gehandicapte moet maken als gevolg van zijn beperkingen. Het college deelt in zijn brief van 17 april 2015 mee dat belanghebbende niet in aanmerking komt voor een scootmobiel voor verplaatsingen over de hele korte afstanden, omdat zij een eigen auto heeft.
Het oordeel van de Raad
De Raad stelt voorop dat de periode in geding in dit geval loopt van 1 november 2012 tot 29 januari 2013. Volgens de Raad heeft het college het in de tussenuitspraak geconstateerde gebrek niet toereikend hersteld. Weliswaar zijn de vervoersbeperkingen van belanghebbende en haar vervoersbehoefte in kaart gebracht, maar de wijze waarop zij daarin volgens het college kan voorzien is niet deugdelijk gemotiveerd. In de tussenuitspraak is overwogen dat de Raad collectief vervoer voor de korte afstand voor belanghebbende niet adequaat vindt. In die uitspraak is ook overwogen dat het feit dat zij een eigen auto heeft, waarin zij op de korte afstand zelf rijdt en op de langere afstanden zich door derden tegen een vergoeding laat vervoeren, niet zonder meer betekent dat belanghebbende zelfredzaam is en dat er geen compensatieplicht zou bestaan. De inhoud van de brieven van 27 juni 2014, 15 augustus 2014 en 17 april 2015 van het college is hiermee niet in overeenstemming. Ten onrechte stelt het college daarin dat belanghebbende voor de korte afstand gebruik kan maken van collectief vervoer in de vorm van een taxi. Verder neemt het college daarin ten onrechte het standpunt in dat nu belanghebbende zelf haar vervoer blijkt te kunnen organiseren met haar eigen auto er geen vervoersbeperking is die het college zou moeten compenseren.
Uit de tussenuitspraak en uit hetgeen is overwogen in r.o. 2.2 volgt dat de aangevallen uitspraak wordt vernietigd. Het beroep van belanghebbende tegen het bestreden besluit is gegrond en dat besluit wordt vernietigd.
Bij herhaling geen deugdelijke motivering
Nu het college bij herhaling niet in staat is gebleken om de bestreden besluitvorming deugdelijk te motiveren, ziet de Raad aanleiding om zelf in de zaak te voorzien. Dit door aan te sluiten bij de vervoersvoorziening die tot 1 mei 2013 bestond, te weten een financiële tegemoetkoming voor het gebruik van de eigen auto. De Raad bepaalt dat deze voorziening zal worden voortgezet tot het moment waarop deze door toekomstige besluitvorming zal worden gewijzigd of beëindigd.